Scheiden

Saskia en Marcel runnen een samengesteld gezin, jaren droomden zij van alles samen onder een dak, hun droom kwam uit, naar eindeloos heen en weer pendelen tussen twee huurhuizen besloten zij de stap te wagen. Samen een huis kopen. Een huis waar we met al onze kinderen onze dromen kunnen gaan verwezenlijken door samen te kunnen zijn! De eerste stap die we maakte was naar Het Woonhart Makelaardij, we hadden een afspraak gemaakt met Twan van de Laak, hij gaat ons assisteren bij het vinden van ons woongeluk.

Onze wens is om zo dicht mogelijk bij onze ex-partners te gaan wonen in verband met de afspraken die wij gemaakt hebben omtrent de omgangsregelingen met onze kinderen. We hebben onze woonwensen uitvoerend met Twan van de Laak besproken en hebben een aantal voorgestelde woningen bezocht. Uiteindelijk kwamen wij onze woning tegen, we reden de straat in en keken recht in ons nieuwe woongeluk, een stoer groot huis met een fijne tuin in het gezellige Oosterhout. Ons geluk kon niet meer op en na alle formaliteiten van koopcontracten en overdracht zijn we gewapend matverf en kwasten aan de slag gegaan, we hebben met z’n alle geschilderd en getimmerd, om de wensen van ons en onze kinderen samen te voegen zodat het voor ieder en fijne plek zou worden en dat is gelukt!

Natuurlijk waren we niet klaar met alleen het regelen van een hypotheek, we moesten na gaan denken over een samenlevingscontract en dat was moeilijker dan we dachten, Twan had ons hier al eerder op geattendeerd maar wij hadden dat door ons enthousiasme voor de woning even voor ons uit geschoven. Nu moest het er toch maar van komen, we moesten ons gaan verdiepen in zaken waar we helemaal niet over na wilden denken want we waren juist aan iets heel ergs moois begonnen. Uiteraard wil je dan niet denken aan het overlijden van je partner en hoe dan verder? We vonden het vreselijk maar begonnen de noodzaak daarvan in te zien. Wat er toen ineens allemaal mee ging spelen was in onze ogen bizar maar gelukkig wel bespreekbaar, we hadden beide bepaalde mensen in ons leven gehad waar we niets meer mee te maken wilden hebben, denk hierbij aan onze exen, de vader van de kinderen van Saskia en de moeder van de kinderen van Marcel.

Alles hebben we goed uitgezocht en in ons contract op laten stellen met in gedachten het is een formaliteit en hoeven daar nooit gebruik van te maken Totdat het tragedie plaatsvond, we waren met z’n allen op vakantie, Marcel had besloten om al vroeg in de ochtend te gaan wandelen, we zaten op een camping aan de voet van een prachtige berg en deze wilde hij gaan verkennen, de avond vooraf hadden Pim, mijn zoon en Sjon zijn zoon besloten met hem mee te gaan, de meiden Sharon van Marcel en Eva en Miranda van mij hadden een ladies Day gepland, ieder zijn en haar eigen weg, wij diva’s en zij action mannen.

De mannen vertrokken al vroeg in de ochtend, ik had broodjes voor ze klaar gemaakt en voldoende te drinken mee gegeven het was tenslotte zomer en erg warm in het midden van de dag. Wij dames gingen ons klaar maken om naar de plaatselijke markt te gaan en daarna lekker in onze nieuw gekochte bikini’s bij het water te gaan relaxen, zo gezegd zo gedaan. Marcel had een mobieltje mee en rond het middag uur hadden we elkaar nog gesproken, het was dikke vette pret, ze hadden al een stuk door het water gelopen en moesten nu een behoorlijke steile afdaling maken dus als ze dat gedaan hadden zou hij weer bellen. We lagen heerlijk aan het water en er bekroop me een angstig gevoel, waarom kon ik niet plaatsen, ik keek op mijn horloge en zag dat het al 4uur geleden was dat we contact hadden gehad, ik pakte de telefoon en belde, de telefoon viel weg ik weet nog dat ik dacht, hij zal wel geen bereik hebben in die bergen ik probeer het zo nog eens, toch zat het me niet lekker.

Ik zij tegen de meiden dat ik even wat lekkers ging halen bij de tent zodat zij mijn onrust niet zouden merken. Toen ik naar de tent liep belde ik nog eens, gelukkig er werd opgenomen, maar tot mijn grote schrik geen bekende stem, het was een fransman die opname en me vroeg wie ik was, ik vertelde dat ik de vrouw van Marcel was de eigenaar van de telefoon en dat ik de moeder van Sjon ben en Marcel de vader van Pim is, de man aan de andere kant van de lijn werd stil en zij, mevrouw u moet nu naar de receptie van de camping gaan, er word daar op u gewacht.

Het hart sprong in mijn keel en ik rende zo hard ik kon, in de verte zag ik de receptie en tot mijn grote schrik ook alarm lichten van politie en ambulance, ik werd opgevangen en op een stoel gezet, er werd me verteld dat Marcel, Sjon en Pim van een grote hoogte naar beneden gevallen zijn en dat een gids ze gevonden had en direct in actie gekomen is. Mijn wereld stortte in en ik was verdoofd van de schrik! Geen had het overleefd, ineens was ik weduwe en was ik twee kinderen kwijt, mijn zoon en mijn stiefzoon. Ik heb de meiden bij het water op laten halen om hen het vreselijke nieuws te vertellen, ze waren ontroostbaar, we werden goed opgevangen door allemaal lieve mensen maar het gevoel was met niets te verzachten, hete messen staken recht in ons hart van verdriet. We werden door de ANWB naar huis gebracht en al onze spullen werden achter ons aan gebracht.

Tijd om te rouwen kregen we niet we moesten gaan regelen dat zij naar Nederland overgebracht konden worden. We hebben hoe moeilijk ook een mooie dienst gerealiseerd en vielen daarna in een enorm gat van ongeloof en enorm verdriet. Een week na het afscheid viel de brief op de mat, de notaris met een schrijven over de verdeling van de erfenis en wat was ik blij wat we toen toch besloten hadden en vast hadden laten leggen in het samenleving contract, ik kon blijven wonen in ons huis en de dochter van Marcel, Sharon mocht kiezen of ze bij mij wilde blijven, de erfenis kwam ons toe! Hadden wij niets geregeld dan had ik het huis moeten verkopen omdat de bloedlijn van het kind (in dit geval de moeder van Pim) erfgename is van het kind. Ons samenlevingscontract was in dit geval een slechte kers op wat was een mooie slagroomtaart.